Contact bevriezen
Moderne platenkoelsystemen verschillen in principe niet van de eerste contactvriezer, gepatenteerd in 1929 door Clarence Birdseye. De producten in de juiste verpakkingsvorm, zoals ijs, een platte doos, geperst tussen horizontale, vlakke, koelplaten (zie Fig. 14.3). Het kan worden geopend naast het enigszins te herkennen product en vervolgens worden gesloten met behulp van hydraulische cilinders, om het thermische contact te sluiten. Bij het invriezen gaat een compleet bord weer open om pakketjes eruit te halen. Horizontale platenvriezer wordt getoond in Fig. 7.14(a). Verticale platenvriezer (Fig. 7.14(b)), wordt gebruikt voor bulkproducten, zoals natte vis die in de spleten tussen de planken wordt verpakt. Bij het invriezen wordt het product afgewerkt in de vorm van een massief blok en kan het 75 mm of 100 mm dik zijn.
Contactvriezers zijn goedkoper in gebruik omdat ze geen ventilatoren zijn voor luchtbeweging. Koeling vindt plaats door direct contact van het product met het oppervlak, dat op zijn beurt in direct contact staat met het koelmiddel of secundaire koelmiddel.
Het materiaal is bevroren, kan volledig worden ondergedompeld in koude vloeistof, zoals pekel.
Het is alleen geschikt voor verpakt product. Natriumchloride, glycol en pekel zijn niet koud genoeg om volledig te bevriezen, dus dit kan de eerste voorkoelfase zijn voor de laatste ontploffing. Bovendien kan de vloeibare stikstof (196C) of koolstofdioxide (78.5C) op het oppervlak worden gespoten...
|