Kapilara

Kapilara jest najprostszym ze wszystkich urządzeń na koncie. Jest to stała długość rurki miedzianej o małej średnicy, zwykle o średnicy wewnętrznej od 1 / 16 do 1 / 8 cala. Zwykle znajduje się tuż przed wyparka, jak pokazano tutaj. Ze względu na wysoką odporność na tarcie przepływu ogranicza lub mierzy przepływ ciekłego czynnika chłodniczego z skraplacz do parownika. Większa długość lub średnica rurki „czapki”, tym większa różnica ciśnienia, którą tworzy. Często spiralne, aby zaoszczędzić miejsce i chronić przed kapilarą przed uszkodzeniem.

Cały płyn opuszczający skraplacz musi przejść przez kapilara przed wejściem do parownika. Dlatego jego średnica i długość muszą być dobrane w taki sposób, aby obciążenie projektowe warunkowało przepustowość rury - dokładnie tak samo, jak wydajność pompowania kompresor.

Jeśli rurka kapilarna ma zbyt długą lub zbyt małą średnicę, albo w obu tych parownikach będzie bardzo brakowało czynnika chłodniczego, a zbyt kondensatny czynnik chłodniczy będzie przechowywany w kondensatorze. Połączonym efektem będzie sprawienie, aby system działał pod zbyt wysokim ciśnieniem i przy niewystarczającej wydajności chłodzenia. Ponadto wzrosną koszty operacyjne. Te objawy występują, gdy są prawidłowe rozmiar rurki kapilarnej jest częściowo zatkany śmieci.

Jeśli rurka kapilarna ma zbyt małą lub zbyt dużą średnicę, albo obie te cechy, parownik zostanie przepełniony. Może to pozwolić na wniknięcie cieczy czynnik chłodniczy w sprężarce, i zbyt mało czynnika chłodniczego zostanie wbudowane w skraplacz. Łączny wynik spowoduje, że system będzie działał przy zbyt niskim ciśnieniu, a być może zbyt wysokim ciśnieniu ssania. Warunki te powodują zmniejszenie wydajności układu chłodzenia.

Ponieważ jego konstrukcja jest krytyczna, lampy „kapeluszowe” zwykle są projektowane i instalowane na zamówienie w fabryce, a nie w terenie. Najlepiej nadaje się do zamkniętych systemów split lub systemów wbudowanych. Gdy jest właściwie wybrany i zastosowany kapilara kompensuje zmiany obciążenia w rozsądnym zakresie warunków pracy. Jest nieodpowiednio przystosowany do zadań, w których występują duże zmiany obciążenia chłodniczego. W rezultacie najczęściej stosuje się go w urządzeniach o mocy chłodzenia wynoszącej trzy tony lub mniej, w których występują stałe obciążenia. Domowe lodówki i zamrażarki, klimatyzatory oraz małe centralne klimatyzatory i pompy ciepła, przykłady zastosowania.

Dzięki rurce kapilarnej ma bardzo małą średnicę, wystarczy podłączyć ją do śmieci, które krąży czynnik chłodniczy. Z tego powodu przed przewodem kapilarnym zwykle instaluje się filtr przewodu cieczowego.

W przeciwieństwie do modulowania typów urządzeń na rachunku, kapilara nie ma możliwości zatrzymania przepływu ciekłego czynnika chłodniczego do parownika podczas cyklu wyłączenia. Gdy kompresor zatrzymuje się, ciśnienie po stronie górnej i dolnej wyrównuje przepływ przez otwartą rurkę kapilarną. Ciecz pozostała w kondensatorze podczas wyłączania ma tendencję do gromadzenia się w parowniku i pozostaje tam do momentu ponownego włączenia sprężarki.

Ten płyn może zostać wciągnięty do sprężarki podczas rozruchu; ta czynność powoduje korki, szczególnie w przypadku przeładowania systemu. W niektórych przypadkach płyn może migrować do skrzyni korbowej sprężarki podczas wyłączenia; tam miesza się go z olejem. Spowoduje to pienienie i brak smarowanie przy sprężarce zaczyna się od nowa. Tak więc akumulator linii ssącej jest czasami instalowany w systemach wykorzystujących „nasadkę” rurki. Akumulator przechwytuje ciekły czynnik chłodniczy, który zwraca układ w postaci pary. Ponadto szczególną uwagę zwraca się na systemy ładowania wykorzystujące rurkę kapilarną ...