Wie is de beroemdste prins in de geschiedenis van stripboeken? Prins Valiant? Prins Namor? Diana Prince? Fout, fout en fout. Met excuses aan Hal Foster, Bill Everett en Charles Moulton (respectieve makers van de bovengenoemde prinsen die geen koning zouden zijn), is de meest bekende stripprinsprins, nou ja, Prince, de excentrieke rockster die zijn plons maakte tijdens de 1980's met flitsende, funky popsongs als "Little Red Corvette", "When Doves Cry" en "Delirious" en die nog steeds fans van popmuziek blijft opwinden.

Je vraagt ​​je misschien af: wat heeft Prince in de wilde, wilde sportwereld met stripboeken te maken? In 1991 bracht DC Comics, onder zijn Piranha Music-label, Prince: Alter Ego uit, tijdens een boom van soorten voor op muziek gebaseerde stripboeken (mede dankzij Revolutionary, de uitgever van titels als de Led Zeppelin Experience). -shot geschreven door Dwayne McDufAe (Justice League Unlimited), in potlood geschreven door Denys Cowan (The Question), en geïnkt door Kent Williams (Havok & Wolverine: Meltdown).

Prince: Alter Ego, versierd met een prachtige cover van de altijd geweldige Brian Bolland, doet zijn best om de verteltechnieken van sequentiële kunst te combineren met de kracht en het drama van muziek. Het resultaat is een weemoedig (en soms kunstzinnig) geschreven, hopeloos oubollig moraalspel dat handige, romantische oplossingen biedt voor complexe problemen.

Ons verhaal begint met Prince die op zijn paarse motorfiets meevaart en na een lange tournee terugkeert naar Minneapolis, de kwasten van zijn opzichtige leren jas waaien in de wind. Terwijl hij de stad binnengaat, wat 'zijn favoriete nummer is, een deuntje dat hij uit zijn hoofd kent', voelt hij dat het ritme niet helemaal klopt, dat er iets niet klopt, zoals 'een favoriete oude single horen die iets te traag speelt'. Het is duidelijk dat de muziekmetaforen in dit stripboek diep lopen, wat een eerbetoon is aan McDuffie. Sterker nog, ze lopen over in het literalisme als Prince besluit "zelf een beetje muziek te maken" om dingen recht te zetten.

Kan zijn muze niet vinden. Prince verlaat de studio in de hoop op afleiding (haar naam is Muse, passend genoeg), maar vindt meer dan hij had verwacht: een paar bendes op het punt van oorlog. Verbazingwekkend (om nog maar te zwijgen van het feit), onderdrukt Prince het conflict met het volgende antwoord: "Ik dacht dat jullie twee leiders moesten zijn. Wat gebeurt er met je volk als je een oorlog met elkaar begint?" Bij het horen van deze woorden van wijsheid delen de bendeleiders een openbaring waardoor ze uit een trance lijken te komen en de dwaling van hun wegen zien. Dat de scène niet eindigde in tranen, een knuffel en een uitwisseling van suikerkoekjesrecepten was een beetje verrassend.

Na het stoppen van de bendeoorlog. Prince blijft ongemakkelijk, dankzij het 'subtiele nieuwe ritme' van de stad. Hij gaat naar zijn oude trefpunt, de Glam Slam-dansclub, en hoort een bekend geluid: zijn eigen muziek, maar gespeeld met "pure, explosieve haat" die ervoor zorgt dat mensen "uit elkaar scheuren". Prince ontdekt dat zijn ex-bandgenoot Gemini weer op het podium staat en schadelijke, woede-inducerende muziek produceert. De resulterende woordenwisseling en flashback-reeks (waarin Prince voor het eerst Gemini ontmoet) is een voorbeeld van het thema van de kwestie: muziek moet positief en opbeurend zijn (zowel fysiek als spiritueel), niet hatelijk, destructief en gemeen.