Ποιος είναι ο πιο διάσημος πρίγκιπας στην ιστορία των κόμικ; Prince Valiant; Πρίγκιπας Ναμόρ; Diana Prince; Λάθος, λάθος και λάθος. Με συγγνώμη από τον Hal Foster, τον Bill Everett και τον Charles Moulton (αντίστοιχοι δημιουργοί των προαναφερθέντων πρίγκιπες που δεν θα γινόταν βασιλιάς), ο πιο γνωστός πρίγκιπας των κόμικ είναι, λοιπόν, ο Prince, ο εκκεντρικός ροκ σταρ που έκανε τη βουτιά του κατά τη δεκαετία του 1980 με τόσο φανταχτερά, funky pop τραγούδια όπως το "LittleWhite" συγκινήστε τους λάτρεις της ποπ μουσικής σήμερα.

Ίσως αναρωτιέστε: Τι σχέση έχει ο Prince με τα κόμικ στον άγριο, άγριο κόσμο των σπορ; Το 1991, κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης για τα βιβλία κόμικ που βασίζονται στη μουσική (εν μέρει χάρη στο Revolutionary, τον εκδότη τίτλων όπως το Led Zeppelin Experience), η DC Comics, υπό την εταιρεία Piranha Music, κυκλοφόρησε το Prince: Alter Ego, ένα πλάνο γραμμένο από τον Dwayne McDufAe (Justice Pencilied από τον William Deppelin). s (Havok & Wolverine: Meltdown).

Διακοσμημένο με ένα υπέροχο εξώφυλλο από τον πάντα σπουδαίο Brian Bolland, το Prince: Alter Ego προσπαθεί σκληρά να εμφυσήσει τις τεχνικές αφήγησης της διαδοχικής τέχνης με τη δύναμη και το δράμα της μουσικής. Το αποτέλεσμα είναι ένα παράξενα (και ενίοτε έντεχνα) γραμμένο, απελπιστικά τρελό ηθικό έργο που προσφέρει βολικές, ρομαντικές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα.

Η ιστορία μας ξεκινά με τον Prince να ταξιδεύει με τη μωβ μοτοσικλέτα του, να επιστρέφει στη Μινεάπολη μετά από μια μακρά περιοδεία, με τις φούντες του φανταχτερού δερμάτινου μπουφάν του να φυσούν στον αέρα. Καθώς μπαίνει στην πόλη, η οποία είναι «το αγαπημένο του τραγούδι, μια μελωδία που ξέρει από καρδιάς», αισθάνεται ότι ο ρυθμός δεν είναι σωστός, ότι κάτι δεν πάει καλά, όπως «να ακούει ένα αγαπημένο παλιό σινγκλ να παίζει ελαφρώς με ταχύτητα». Προφανώς, οι μουσικές μεταφορές σε αυτό το κόμικ είναι βαθιές, κάτι που αποτελεί πίστωση στον McDuffie. Στην πραγματικότητα, ξεχύνονται στην κυριολεξία καθώς ο Prince αποφασίζει να «φτιάξει λίγη μουσική μόνος του» για να τακτοποιήσει τα πράγματα.

Δεν μπορεί να βρει τη μούσα του. Ο Prince φεύγει από το στούντιο με την ελπίδα της απόσπασης της προσοχής (το όνομά της είναι Muse, αρκετά ταιριαστό), αλλά βρίσκει περισσότερα από όσα παζαρεύτηκε: ένα ζευγάρι συμμοριών στα πρόθυρα του πολέμου. Παραδόξως (για να μην πω απίστευτα), ο Prince καταπνίγει τη σύγκρουση με την ακόλουθη απάντηση: "Νόμιζα ότι εσείς οι δύο έπρεπε να είστε ηγέτες. Τι θα συμβεί στους ανθρώπους σας αν ξεκινήσετε έναν πόλεμο μεταξύ τους;" Στο άκουσμα αυτών των σοφών λόγων, οι αρχηγοί των συμμοριών μοιράζονται μια θεοφάνεια που τους κάνει να φαίνονται να βγαίνουν από μια έκσταση και να βλέπουν το λάθος τους. Το ότι η σκηνή δεν τελείωσε σε δάκρυα, μια αγκαλιά και μια ανταλλαγή συνταγών για μπισκότα ζάχαρης ήταν λίγο περίεργο.

Αφού σταμάτησε τον πόλεμο των συμμοριών. Ο Prince παραμένει ανήσυχος, χάρη στον «λεπτό νέο ρυθμό της πόλης». Πηγαίνει στο παλιό του στέκι, το χορευτικό κλαμπ Glam Slam, και ακούει έναν γνώριμο ήχο: τη δική του μουσική, αλλά παίζεται με «αγνό, εκρηκτικό μίσος» που κάνει τους ανθρώπους να «ξεσκίζουν ο ένας τον άλλον». Ο Prince ανακαλύπτει ότι ο πρώην σύντροφός του, ο Gemini, επιστρέφει στη σκηνή, παράγοντας επιβλαβή μουσική που προκαλεί οργή. Η προκύπτουσα αλληλουχία διαμάχης και αναδρομής (στην οποία ο Prince συναντά για πρώτη φορά τον Δίδυμο) αποτελεί παράδειγμα του θέματος του τεύχους: η μουσική πρέπει να είναι θετική και αναζωογονητική (τόσο σωματικά όσο και πνευματικά), όχι μισητή, καταστροφική και κακή.